Nieskończoność w szklance.

Pola Brandybuck

Uosobienie nieskończonej cierpliwości i chorobliwe ambitnego dążenia do doskonałości zarówno ciała, jak i duszy.

∞

              Powiadają, że z nią można wyjść dobrze jedynie na zdjęciach, oraz że więzi z nią zobowiązują. Powiadają i niezaprzeczalnie mają rację w swoich słowach. Potwierdzone zostało to przez lata doświadczeń, badań naukowych, mądrości życiowej i wszystkiego tego, czego potrzebujemy, żeby w to uwierzyć. Nie zmieni to faktu, że będziemy próbować pokazać swoją wyższość i przewagę nad stereotypami, całkowicie zapominając, że nie wzięły się one znikąd. Dążąc do udowodnienia swoich racji, wespniemy się na niezwykle wysoką i stromą górę, a gdy ją pokonamy okaże się, że ze szczytu wszystkie drogi prowadzą w dół. I upadniemy. Uderzymy w niejeden ostry kamień, poczujemy jego twardość na swoich kościach i wiele razy zabraknie nam dechu w płucach. A to wszystko tylko po to, żeby nauczyć się wiary. Rodzina.                Pokazali nam, jako jeszcze małym dzieciom, różne budynki. Jedne były ogromne. Przyciągały wzrok już z daleka swoją monumentalną budowlą i przyciągającą spojrzenie posturą. W środku okazywały się spełniać dane im oczekiwania. Zachwycały bogatymi zdobieniami i napawały oko materialnymi bogactwami. Nie siadywało się wtedy w ławce, a rozbiegało po całym pomieszczeniu, chcąc ująć w obiektywie aparatu każdy fragment i opuszkami palców zbadać każdy milimetr. Były też i te mniejsze budynki, obok których nie zatrzymywało się zbyt długo samochodu, bo żal na tę krótką chwilę zgaszać silnik maszyny. Coś jednak kazało wejść do środka i rozejrzeć się wokół siebie. Spojrzeć krytycznym wzrokiem na skromny ołtarz i drewniane ławki, które nie bujały się w zawiasach tylko dlatego, że miły pan z sąsiedniej ulicy młotkiem poprzybijał umocnienia tam, gdzie były one potrzebne. I to właśnie tu zasiadasz na moment, żeby nacieszyć duchowe bogactwo i ukoić nerwy, i pozostawić troski. Wiara.

               Jasno dali do zrozumienia, czego oczekują po nas, jako swoich następcach. Pokazali to, co jest dla nich ważne i dlaczego tak bardzo zależy im na pielęgnowaniu rodzinnych tradycji. Powód, dla którego edukacja dzieci obejmowała jeden i ten sam zakres, w ten sam tok nauczania wpychali. Nawet, jeśli się opierano, nawet, jeśli się buntowano, nawet, jeśli sprzeczało się to z własnymi potrzebami. Było coś, co zmuszało do wypełnienia rodzinnej tradycji. Coś, co kazało iść we wskazanym kierunku i nie żałować, że postąpiło się tak, a nie inaczej. Coś, co mówiło: czyń tak, jak ci mówią, a będziesz szczęśliwy. Nie dlatego, że robiłeś w życiu to, co chciałeś, ale dlatego, że swoim życiem i wyborem uszczęśliwiłeś też innych. Obowiązek.

 

Mogę się zabić, ale na myśl, że mógłbym nie istnieć wcale, zimno mi się robi z przerażenia.

 

Pola wychodzi z założenia, że to wszystko było ukartowane od samego początku. Potrzeba było nowych rekrutów, osób, które będą broniły tego świata i walczyli za ludzi, nieświadomych w żadnym stopniu niebezpieczeństwa, jakie czychało na nich na każdym rogu. Przyjęła do świadomości, że urodziła się by wykonywać określone zadania i nie buntuje się przeciwko roli, jaką jej dano. Dziewczyna stwierdziła, że skoro już pojawiła się na ziemi z przeznaczeniem byciem łowcą, to będzie to robiła w sposób najlepszy z możliwych, odnajdując w tym szale też odrobinę zabawy. Pomiędzy kolejnymi łowami szuka zawsze odpoczynku w salonach gier, z namiętnością pobijając nowe rekordy w pinballu oraz piłkarzykach.
Ojciec, jak i matka Poli byli łowcami i to po nich odziedziczyła całą wiedzę oraz zapał do oczyszczania świata z paranormalnych mostrum. Matka zmarła na raka, gdy dziewczyna miała trzynaście lat, od tego czasu ojciec pozostaje łowcą-biurokratem, wynajduje nowe sprawy, sprawdza niecodzienne wiadomości. Rzadko wyjeżdża z córką na łowy, ale nigdy nie pozostawia jej bez opieki kogoś starszego i bardziej doświadczonego. Nie chce przyjąć do wiadomości, że jego mała córeczka bardzo dobrze sobie radzi w świecie łowców i powoli przestaje potrzebować niani.
Młoda Brandybuck jest niezwykle wesołą osobą, często z niezrozumianym przez otoczenie poczuciem humoru i wszędzie słyszalnym śmiechem. Nie znosi krytyki i traktowania jej z góry. Nierzadko uważa się za pełnoprawnego łowcę, zbyt pewnie podchodzi do wielu sytuacji i nie ocenia racjonalnie swoich sił, narażając się na nowe siniaki i rany.

Z wyglądu przypomina chłopczycę: krótko obcięte włosy i oczy w kolorze błękitu. Drobny nos, kilka piegów, nie-łabędzia szyja. Skórzana kurtka, ciemnoszara bluza, koszulka z nazwami zespołów, bojówki i wojskowe buty. Tyle.

 

Tylko łącząc się, odnajdujemy to, co nas dzieli.

 

Aa, a, kotki dwa,

Szare, bure, obydwa.

Aa, a, kotki trzy,

Zjadły mózgi szare wszy.

Aa, a, kotki cztery,

Poszedł papa do hetery.

Aa, a, kotków pięć,

Mama czuje dziwną chęć.

Aa, a, kotków sześć,

Nieskończoność w szklance mieść.

 ,,Tumor Muzgowicz"

 

[Witkacy wszędzie, czujecie? Obejrzałam wszyskie sezony. Ba! Odcinki Supernatural, kocham się  w tym serialu i żyję po to, by go oglądać. No. I nie pytać o wątki, bo takie pytania ignoruję. Po prostu zaczyanać. Serwus!]